Przejdź do zawartości

Yannick Noah

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Yannick Noah
Ilustracja
Hélène Ségara i Yannick Noah
Państwo

 Francja

Data i miejsce urodzenia

18 maja 1960
Sedan

Wzrost

193 cm

Gra

praworęczna, jednoręczny backhand

Status profesjonalny

1977

Zakończenie kariery

1996

Gra pojedyncza
Wygrane turnieje

23

Najwyżej w rankingu

3 (7 lipca 1986)

Australian Open

SF (1990)

Roland Garros

W (1983)

Wimbledon

3R (1979, 1985)

US Open

QF (1983, 1985, 1989)

Gra podwójna
Wygrane turnieje

16

Najwyżej w rankingu

1 (25 sierpnia 1986)

Australian Open

2R (1990)

Roland Garros

W (1984)

Wimbledon

QF (1987)

US Open

F (1985)

Strona internetowa

Yannick Noah (ur. 18 maja 1960 w Sedanie) – francuski tenisista, zwycięzca French Open 1983 w grze pojedynczej i French Open 1984 w grze podwójnej, lider rankingu deblowego, reprezentant w Pucharze Davisa.

Po zakończeniu kariery sportowej rozpoczął karierę muzyczną. Jest wykonawcą piosenek reggae.

Yannick Noah jest ojcem koszykarza zawodowej ligi NBA Joakima Noaha[1].

Kariera tenisowa

[edytuj | edytuj kod]

Jako zawodowy tenisista startował w latach 1977–1996.

W grze pojedynczej wygrał 23 turnieje rangi ATP World Tour i osiągnął 13 finałów. W 1983 roku był najlepszy podczas wielkoszlemowego French Open, po pokonaniu w finale Matsa Wilandera.

W grze podwójnej odniósł 16 triumfów turniejowych z cyklu ATP World Tour i 9 razy uczestniczył w finale. W 1984 roku zwyciężył we French Open, podczas którego tworzył parę z Henrim Lecontem. Wspólnie z Lecontem awansował w 1985 roku do finału US Open, a w 1987 dotarł, tym razem z Guym Forgetem do finału Rolanda Garrosa.

W latach 1978–1990 Noah reprezentował Francję w Pucharze Davisa. Zagrał łącznie w 61 meczach, z których w 39 zwyciężył. W 1991 roku został kapitanem reprezentacji i doprowadził Francuzów do zwycięstwa w zawodach, pierwszego od 49 lat. W finale pokonali 3:1 Stany Zjednoczone. Sukces ten Francuzi powtórzyli w 1996 roku, tym razem po finale zwycięskim ze Szwecją.

W rankingu gry pojedynczej Noah najwyżej był na 3. miejscu (7 lipca 1986), a w klasyfikacji gry podwójnej na 1. pozycji (25 sierpnia 1986). Jako lider w zestawieniu deblistów znajdował się przez 19 tygodni.

W 2005 roku został włączony do Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy.

Od sezonu 2016 jest kapitanem reprezentacji Francji w Pucharze Davisa[2]. Podczas edycji 2017 doprowadził reprezentację do pierwszego triumfu w turnieju od 2001 roku, a w finale Francuzi pokonali 3:2 Belgię[3].

Finały w turniejach wielkoszlemowych

[edytuj | edytuj kod]

Gra pojedyncza (1–0)

[edytuj | edytuj kod]
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Przeciwnik Wynik finału
Zwycięzca 1. 5 czerwca 1983 French Open, Paryż Ceglana Szwecja Mats Wilander 6:2, 7:5, 7:6

Gra podwójna (1–2)

[edytuj | edytuj kod]
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Partner Przeciwnicy Wynik finału
Zwycięzca 1. 9 czerwca 1984 French Open, Paryż Ceglana Francja Henri Leconte Czechosłowacja Pavel Složil
Czechosłowacja Tomáš Šmíd
6:4, 2:6, 3:6, 6:3, 6:2
Finalista 1. 7 września 1985 US Open, Nowy Jork Twarda Francja Henri Leconte Stany Zjednoczone Ken Flach
Stany Zjednoczone Robert Seguso
7:6, 6:7, 6:7, 0:6
Finalista 2. 6 czerwca 1987 French Open, Paryż Ceglana Francja Guy Forget Szwecja Anders Järryd
Stany Zjednoczone Robert Seguso
7:6, 7:6, 3:6, 4:6, 2:6

Kariera muzyczna

[edytuj | edytuj kod]

Wziął udział w nagraniu singla charytatywnego "Je reprends ma route" wspierającego organizację UNITAID, który ukazał się 24 września 2012, wykonanego przez formację Les Voix de l'Enfant (Głos dziecka)[4] w towarzystwie takich wykonawców jak Quentin Mosimann, Matt Pokora, Emmanuel Moire, Joyce Jonathan, Gérard Lenorman, Florent Mothe, Mikelangelo Loconte, Pedro Alves, Merwan Rim i Marie Myriam.

Nagrał albumy solowe:

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Yannick Noah What Nationality Ancestry Race. Ethnicity of Celebs. [dostęp 2022-01-29]. (ang.).
  2. Wirtualna Polska Media, Yannick Noah pozostanie kapitanem reprezentacji Francji w Pucharze Davisa - WP SportoweFakty, „sportowefakty.wp.pl”, 1 grudnia 2017 [dostęp 2017-12-02] (pol.).
  3. Wirtualna Polska Media, Wymarzona "10" Francji. Czekała na nią 16 lat - WP SportoweFakty, „sportowefakty.wp.pl”, 27 listopada 2017 [dostęp 2017-12-02] (pol.).
  4. Découvrez le nouveau clip des Voix de l'Enfant, "Je reprends ma route". Charts in France. [dostęp 2016-12-08]. (fr.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]